Wie denkt ge dat ge zijt...

Hallo, t'is Zoë

Ooit maakte ik een epische zeilreis. Langs Griekse eilanden en mythische zeeën. Een jaar lang bedwongen we plekken waar de goden heersten. De eerste van die plekken was Marseille, waar we een tijdje de mast streken om aan ons oude, kleine schip te werken.

Daar, op die haven te Sete, woonde een jong koppel. Ze hadden hun huis verruild voor een schip waarmee ze charterreizen naar Antarctica zouden organiseren. Hij was verliefd op Antarctica sinds zijn eerste zeilreis daarheen. Toen hij ons het verhaal vertelde, beschreef hij het als 'super cool'. 

Wat had ik medelijden met deze jongen. Voor zo'n reis geen andere woorden kunnen bedenken dan 'cool', leek me erger dan eender welke fysieke handicap. Daarom moest ik blijven schrijven, wist ik. Omdat de juiste woorden vinden een gave is. Daarom moest ik anderen blijven helpen de juiste woorden te vinden.

Ik had mijn pen op zak. Net als tijdens alle andere omzwervingen in mijn leven. Die pen gaf mij kracht. Ik verdiende er niet alleen mijn geld mee. Nee, de pen deed meer. Hij gaf mij bestaansrecht. De verhalen die ik schreef, vormden mij. En ze zorgden dat ik kon blijven reizen.

Mijn verhalen werden gepubliceerd in National Geographic Traveler, Het Algemeen Dagblad, De Volkskrant en Zoom Magazine. Dat ging niet vanzelf. Ik volgde de masteropleiding journalistiek aan de Universiteit van Leiden en de opleiding proza aan de Schrijversvakschool van Amsterdam.

Ik werd honderdmaal op de vingers getikt door stagebegeleiders en schrijfdocenten. Wat wil je zeggen? Wat is je hoofdboodschap? Vroegen ze mij tot vervelens toe. Dan draaide ik met m'n ogen. Nu stel ik dezelfde vragen aan mijn studenten - die achter mijn rug vast hetzelfde doen.

Als (schrijf)docent werk ik aan de Artevelde Hogeschool te Gent en de Universiteit van Leiden. Ik verzorg masterclasses reisjournalistiek voor National Geographic en opleidingen storytelling voor De Scriptorij. Maar het belangrijkste werk doe ik hier, als schrijfcoach voor De Schrijfschool.